Objawy zniewolenia duchowego (opętania) są bardzo często mylone z zaburzeniami schizotypowymi i urojeniowymi, zaburzeniami osobowości (schizoidalna, paranoiczna, chwiejna emocjonalnie), nieorganicznymi zaburzeniami snu (koszmary nocne, lęki nocne), zaburzeniami odżywiania (wymioty związane z innymi czynnikami psychologicznymi, brak apetytu), zaburzeniami występującymi pod postacią somatyczną (uporczywe bóle psychogenne, zaburzenia somatyzacyjne), zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi (zaburzenia z przewagą myśli czy ruminacji natrętnych, zaburzenia z przewagą czynności natrętnych – rytuałów), jak również z zaburzeniami nerwicowymi (neurastenia, zespół depersonalizacji–derealizacji).

Zakres objawów osoby zniewolonej duchowo może przybrać różne formy z powyżej wymienionych. Dokonując diagnozy różnicowej (rozpoznania), należy zwrócić uwagę na następujące kwestie: jak często występują objawy; w jakich sytuacjach się pojawiają; jaka jest historia życia osoby; czy jego relacja jest spójna i logiczna; jakie są geneza i charakter objawów.

Stąd ważny może być kontakt z psychologiem, terapeutą czy lekarzem psychiatrą. Różnicowe podejście do problemu pomoże wytyczyć właściwą ścieżkę postępowania dla osoby potrzebującej pomocy. Ksiądz terapeuta będzie niezwykle pomocny w tym procesie. Jego ogląd sytuacji zarówno z perspektywy psychologicznej jak i duchowej będzie nie do przecenienia.