Bardzo często w trudnościach, które przeżywamy, potrzebujemy kogoś, kto nas wysłucha. Osoba niezaangażowana bezpośrednio może nam pomóc zobiektywizować nasze przeżycia, ponazywać uczucia, odnaleźć sedno problemu, z jakim się mierzymy. Rozmowa duchowa może być pojęciem bardzo szerokim. Przestrzenią do jej prowadzenia jest relacja powstająca, kiedy jedna osoba przychodzi do drugiej, by podzielić się swoim doświadczeniem. Rozmowa duchowa może odbywać się podczas sakramentu pokuty, w ramach kierownictwa duchowego, w relacji przyjaźni, we wspólnocie osób, które spotkały się w jakimś kontekście religijnym. Ważna jest świadomość chęci doświadczenia spotkania z Bogiem. Dla osób, które doświadczają trudności w sferze duchowej, przygotowanie do rozmowy może się okazać niezwykle istotne i bardzo owocne. Perspektywa, w której będzie konieczne zwerbalizowanie tego, co przeżywamy, skłania nas do uporządkowania myśli, zebrania naszych poruszeń i sformułowania tego w sposób zrozumiały dla drugiej osoby. Równie ważne jest doświadczenie duchowe osoby, której zadaniem podczas rozmowy jest słuchanie. Powinna ona być w nieustannym kontakcie z Duchem Świętym, bo to właśnie na bazie tej relacji może ona być gotowa, by stać się wsparciem dla drugiej osoby, by nieść wraz z nią trud poszukiwań prawdziwego Boga. Wiedza i doświadczenie są niezbędne, ale równie ważna jest umiejętność rozeznawania i patrzenia z perspektywy Bożej, a nie tylko po ludzku. Ostatecznie to Jezus ma być w centrum każdego spotkania. Chodzi bowiem o doświadczenie żywego Boga, z którym pragniemy mieć coraz głębszą relację. Celem każdej rozmowy duchowej powinno być rozpoznanie co nas od Boga oddala i co powinniśmy robić by z tej drogi zawrócić.